گفته‏اند که پیر دهقانی دانا چند پسر قابل توانا داشت؛ هنگام مرگ می‏خواست به نوع وصیت، گنج نصیحت به ایشان ارزانی دارد؛ گفت: ای نور چشمان عزیز من! گنجی شایان و مالی فراوان در فلان بستان مدفون و مکنون است، بعد از وفات من در آن جست و جو کنید و کند و کوب نمایید که البته خواهید یافت؛ بعد از فوت پدر، به طمع گنج و زر، زمین را هر قدر بیشتر شکافتند کمتر یافتند و در همان سال به واسطه خوبی کندن و شیار، ربع محصول بستان را به چند برابر دیدند و سر وصیت پدر را فهمیدند که فرموده است:

مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد ‏

نتیجه‏
ما باید بدانیم فقر در کاهلی است و غنا در رنج و زحمت؛ پس در تمام عمر باید ملتفت وقت باشیم که بیهوده نگذرد و این مطلب خیلی مهم است؛ چقدر عمر دراز است اگر بیهوده صرف نکنیم و چقدر کوتاه است اگر از او غفلت نماییم! ممکن است که بواسطه تحمل زحمت، در هر سال تکمیل صنعتی و تحصیل عملی بکنیم که شخص تنبل در یک عمر نمی‏کند. حیات و زندگی کاهل جاهل، در عالم بی فایده است بلکه مضر، چون نان نوع می‏خورد ولی خدمت به نوع نمی‏کند.